Бульба яднае любоў

Дзейныя асобы

Вова (Vova): Малады офісны работнік, жыве ў Мінску. Крыху ганарыцца сваім «гарадскім» стылем.
Ліда (Lida): Малодшая сястра Вовы. Нядаўна прыехала з маленькага правінцыяльнага гарадка. Даволі простая і шчырая.
Мікалай (Mikalai): Бацька Вовы і Ліды. Трымае ферму ў вёсцы. Добры, але часта наракае і любіць павучаць.
Вольга (Olga): Калега Вовы з Мінска. Сапраўдная гараджанка, ад якой вее «сталічным» подыхам.

Месца дзеяння

Кватэра Вовы ў Мінску, невялікая пакойка. Каля дзвярэй стаяць вялікія сумкі Ліды і мяшок, даверху набіты бульбай.

Сцэна 1: Ліда з’яўляецца ў кватэры

(Дзверы адчыняюцца, Ліда заходзіць з вялікай сумкай. За ёй уваходзіць Мікалай, які з цяжкасцю нясе вялікі мяшок з бульбай.)

Вова (хвалюецца)Ліда, ну вось ты і прыехала! Ого, колькі ж у цябе рэчаў! Ты ж толькі на некалькі дзён спыняешся, праўда?
Ліда (вясёла)Дык я падумала, што можа ўсё спатрэбіцца. Але твой пакой такі маленькі… нібы ранішні аўтобус, у якім усе цесна стаяць!
Вова (паціскае плячыма)Гэта ж не як у вёсцы, тут у Мінску памяшканні звычайна меншыя. Але для мяне дастаткова.
Мікалай (сапе, бо цяжка)Адыдзіце-ка, дайце мяшок з бульбай паставіць. Я яе нядаўна выкапаў, гарантыя на смак і свежасць!

(Мікалай з грукатам ставіць мяшок на падлогу, у куце кватэры вырастае «гара» бульбы.)

Вова (засмучана)Во гэта так! Столькі бульбы… Калі мы будзем усё гэта захоўваць тут, у мяне ж месца для сну не застанецца!
ЛідаДы куды ўжо без бульбы! Мы ж беларусы, без яе неяк неспакойна.
МікалайПраўду кажаш, Ліда. А ты, Вова, ці добра харчуешся? Ежа — аснова здароўя!
Вова (уздыхае)Есці я не супраць, але столькі бульбы… яна ж можа папсавацца, калі мы яе адразу не з’ядзім.

(Раптам чуваць, як звоніць дамафон або дзвярны званок.)

Сцэна 2: З’яўляецца «гарадская» калега Вольга

(Вольга заходзіць у пакой пасля кораткай вітанкі; у руках у яе акуратны пакет з гасцінцам.)

ВольгаВова, прабач, што так нечакана напрасілася. Ой, прывітанне! Я Вольга, вельмі прыемна… (заўважае гору бульбы і на нейкі момант нібы цепяне)Што?.. Гэта ўсё… бульба?
ЛідаДобры дзень! Я — Ліда. Так, мы прывезлі бульбу з вёскі. Яе шмат, таму ешце колькі хочаце!
Вольга (крыху збянтэжана)Ого… Дзякуй вялікі. Гэта так «па-сур’ёзна»!
Мікалай (горда)Усё з маёй фермы. Сорты лепшыя, адмыслова адабраныя.

(Вова, бачачы напружанасць сітуацыі, збянтэжана ўсміхаецца і бярэ ініцыятыву.)

ВоваНу, праходзь, Вольга, садзіся. Ліда, сядай таксама. Можа, каго-небудзь пачаставаць напоем?
ВольгаБуду ўдзячная за кубачак кавы.(кідае позірк на бульбу)Я й не думала, што беларусы настолькі любяць бульбу.
Ліда (горда)Безумоўна! Сёння на вячэру будзе суцэльнае «бульбяное свята»! Будзем рабіць і дранікі, і бабу!
Вольга (здзіўлена)А хіба дранікі і баба — не адно і тое ж? Я ж думала, абедзве стравы сацерушаная бульба.
Ліда (упэўнена)Ой, не, зусім рознае! Рэцэпты іншыя, смак таксама непаўторны!
Мікалай (пагаджаецца)Ведаеш, у бульбы свая гісторыя, свае сакрэты падрыхтоўкі. Гараджанам гэта можа быць незразумела, але калі разбярэшся — ахнеш!

(Вольга выглядае крыху разгублена.)

Сцэна 3: Сутыкненне «вёскі» і «горада»

(Ліда бярэ тарку і пачынае церці бульбу, Мікалай назірае за кагарам і агнём. Вова гатуе каву, Вольга крыху разгублена хадзіць туды-сюды.)

Вова (жартаўліва)Толькі, калі ласка, не спаліце маю маленечкую кухню. Яна і без таго цесная.
ЛідаОй, Вова, а дзе сметанковае масла? Я не магу знайсці. Ты, спадзяюся, не збіраўся замяніць яго маргарынам?
ВоваЭ-э… Я проста звычайна трымаю дома маргарын, бо ён даўжэй не псуецца. На працы бываю позна, не паспяваю абноўкі купляць.
ЛідаГэта нікуда не гадзіцца! Масла — гэта душа дранікаў, іх водар і смак!
Мікалай (падыгрывае)Так, да таго ж, калі будзеш смажыць, трэба глядзець, каб тэмпература была ідэальнай. Трохі менш — і атрымаецца мокрая клякса, а трошкі больш — адразу падгарыць.
Вольга (ціха Вову)Ніколі б не падумала, што звычайная бульба патрабуе столькі ўвагі. Скажы, Вова, ты сам адчуваеш розніцу, калі яно гатова «па-правільнаму»?
Вова (усміхаецца)Бацька з Лідай рыхтуюць з душой, таму сапраўды вельмі смачна. Галоўнае — гэта не глядзець на ўсе гэтыя складаныя працэсы, каб не хвалявацца!

Сцэна 4: Незручнасць і невялікі інцыдэнт

(Ліда церць бульбу, Мікалай паглядае за плітой, Вова падае каву Вользе. Вольга крыху нервова азіраецца.)

Мікалай (падпяваючы сабе)♪ А ў вёсцы прастор, і паветра чыстае… ♪
Вольга (асцярожна)У Мінску столькі людзей, што часам няма куды дзецца. Напэўна, у вёсцы жывіцца лягчэй?
МікалайМожа, і так. Затое тут, у горадзе, адны бетонныя шматпавярхоўкі, шыбуеш па вуліцах — душа можа быць як у клетцы.
ЛідаА мне Мінск падабаецца! Тут кафэ на кожным куце, кіно, розныя забавы. Не засумуеш!
Вова (раптам успамінае)Дарэчы, кажуць, заўтра будзе снег. У нас мароз і галалёд частыя, дык глядзіце не паслізніцеся.
ЛідаСнег? Дык у Мінску ж, мабыць, усё хутка чысцяць? У нас учора аўтобус затрымаўся, бо снег выпаў нечакана, а трактара не было.
МікалайХа-ха, наіўная. Тут таксама бывае, што не паспяваюць прыбраць снег, і ў выніку заторы на дарогах — звычайная справа.
ВольгаОй, так, ведаю. Штогод у Мінску, калі выпадае першы вялікі снег, па горадзе ехаць амаль немагчыма. Існуе жарт: «Хутчэй дайсці пехатою, чым даехаць».

(Раптоўна гучыць стукат — Мікалай зачапіўся рукавом за ручку пліты.)

Вова (палохаецца)Бацька, асцярожна! Яшчэ крыху — і паскладаеш усю маю посудную шафу!
МікалайОй-ёй-ёй… амаль паваліў усё!

(Ліда падбягае падтрымаць Мікалая, Вова трымае рондаль, каб не пераваліўся. Усё абыходзіцца без шкоды.)

Вольга (з палёгкай уздыхае)

Добра, што абышлося без прыгодаў. Шчыра кажучы, у гэтай цеснай кухні не засумуеш — столькі адрэналіна!

Сцэна 5: Прымірэнне і агульная радасць

(Міне крыху часу, дранікі і баба гатовыя. Усе збіраюцца за сталом.)

ЛідаУсё, запрашаю! Няхай вам смакуюць мае дранікі і баба!
Вова (рады)Ого, як жа смачна выглядае… А водар — даўно ўжо не еў нічога падобнага. Проста настальгія па дзяцінстве!
ВольгаІ сапраўды, дранікі хрумсткія звонку, а ўнутры далікатныя. А баба яшчэ і з соусам — пах на ўсю кватэру! Няўжо гэта ўсё бульба дае такі смак?
Мікалай (горда)Ну вось бачыш, не дарма столькі клопатаў. Гэта ж душа беларускай кухні!
Вова (жуе з задавальненнем)Так, проста незаменная рэч — як у горадзе, так і ў вёсцы. Галоўнае, што смак адзін і той жа, цудоўны!
Ліда (усміхаецца)Вядома! Мы ж беларусы. Трэба есці бульбу і быць вясёлымі!
Вольга (энергічна ківае)Ох, цудоўна! Можна дадаць сабе яшчэ?
Мікалай (лагодна)Вядома! Бульбы і сапраўды шмат. Ешце колькі хочаце!

(Усе гучна смяюцца і выглядаюць задаволенымі.)

Канец

Раптоўна сабралася ўся сям’я ў цеснай кватэры, і гэта выклікала нямала мітусні. Але ўрэшце яны ладзяць агульную вячэру з духмянымі дранікамі ды бабай, і за сталом аб’ядноўваюцца і гараджане, і вяскоўцы, і сям’я, і калегі.Нягледзячы на халоднае надвор’е і розныя падыходы да жыцця, разам усё становіцца прасцей — бо бульба для беларусаў не проста прадукт, а сапраўдная душа, якая яднае любоў і звычаі.