Вайна дакументаў шматнацыянальнага шлюбу

Першая глава: Запыт прыходзіць раптоўнаГэта адзін з ціхіх куткоў Токіа — «Адміністрацыйнае бюро Кітахара (きたはら)». Шыльда на дзвярах з выгляду непрыкметная, але варта іх адчыніць, як вочы разбягаюцца ад стосаў дакументаў і папак. Сярод усяго гэтага мітусіцца дырэктар офіса, Кітахара Осаму (きたはら・おさむ), які выглядае вельмі занятым.

Аднойчы раніцай тэлефон зазваніў. Голас на другім канцы дроту гучаў дзіўна напружана і вельмі хутка:

— А-а… Я… э-э, мяне завуць 小山雄一 (こやま・ゆういち). Я збіраюся ажаніцца з дзяўчынай з Беларусі… і хачу папрасіць вас дапамагчы з працэдурай міжнароднага шлюбу!

Міжнародны шлюб часта звязаны з такімі складанасцямі, як грамадзянства, від на жыхарства і розныя пацвярджаючыя дакументы. Кітахара адчуў лёгкую трывогу, але адразу прапанаваў:

— Давайце падрабязна абмяркуем вашую сітуацыю.

На наступны дзень у офіс з’явіўся схвяваны і неспакойны 小山. Побач з ім стаяла беларуская дзяўчына з чароўнай усмешкай, Анастасія. Яна старанна вымаўляла па-японску: «Ана-та, коннічыуá!», а пасля збянтэжана ўсміхалася.

Кітахара, назіраючы за парай, падумаў: «Якая мілая пара!» — аднак і не здагадваўся, што наперадзе іх чакае сапраўдная «вайна дакументаў».

Другая глава: Беларускія “загадкавыя дакументы”Спачатку трэба было выканаць шлюбную працэдуру ў Японіі. Кітахара дэталёва растлумачыў, што для гэтага звычайна дастаткова прад’явіць сямейную даведку (戸籍謄本), пашпарт, картку рэзідэнта і г. д. — і звычайна праблем не ўзнікае.

Але калі Анастасія паказала дакументы, выдадзеныя ў Беларусі, Кітахара па-здрадніцку пабялеў і пачаў ліхаманкава гартаць старонкі:

— Што? На якой гэта мове напісана?

У дакументах перамешваліся беларуская і руская мовы, кірылічныя сімвалы выглядалі зусім не як звыклы лацінскі алфавіт, а акрамя таго, на дакументах было багата штампаў і пячатак.

— Гэты дакумент для падрыхтоўкі да шлюбу ў Беларусі… Там трэба шмат пячатак, — паспрабавала патлумачыць Анастасія на ламанай японскай.

Да таго ж, назва дакумента была неяк кшталту “Часовая версія пасведчання аб шлюбнай сумяшчальнасці”. Выявілася, што ў Беларусі існуе звычка перад афіцыйнай выдачай дакумента выпісваць нешта накшталт “чарнавіка”.

— Што? Часовая версія? — разгублена паўтарыў Кітахара.— Ого, у іх і такое бывае? — прамовіў 小山 з адкрытым ротам.

Так выглядала, што іх чакае нешта зусім незвычайнае па-беларуску.

Трэцяя глава: Сутыкненне культур!? Што такое “бульбяны сертыфікат”Пакуль яны правяралі дакументы, нечакана з’явіўся яшчэ адзін дзіўны пункт — “Даведка аб вытворчасці бульбы”.

Як патлумачыла Анастасія, яна чула, што для шлюбу ў некаторых рэгіёнах Беларусі быццам бы трэба падаць дакументы, звязаныя з сельскагаспадарчай дзейнасцю. Аказваецца, існуюць месцы, дзе без “бульбянай даведкі” немагчыма нават распачаць працэс рэгістрацыі шлюбу (па чутках, магчыма, гэта напалову жарт).

— Ды якія ўлады ў Японіі будуць разумець гэту даведку пра бульбу?!— Але мой тата лічыць бульбяное поле вельмі важнай справай… — зніякавела ўсміхнулася Анастасія.

Кітахара мог толькі бездапаможна паціснуць плячыма:

— Гэта жах… Адрозненні не толькі ў законах, але і ў тым, што нават бульба можа стаць тэмай для дакумента!

Зразумела было, што, калі гэта ўсё неяк перакладаць і падаваць у японскія органы ды ў амбасаду Беларусі ў Японіі, без кур’ёзаў не абыдзецца. Што рабіць далей?

Чацвёртая глава: Праблемныя дакументы і загадкавыя правілы беларускага бокуПасля шматлікіх спробаў яны вырашылі падысці з іншага боку і проста падаць заяву на шлюб у гарадскую мэрыю Японіі. Аднак, як і чакалася, там не прынялі дакументы адразу — не хапала “афіцыйнага перакладу з беларускай мовы”, ды і “што рабіць з гэтай бульбай?” заставалася незразумелым.

小山 і Анастасія амаль што расплакаліся:

— Мы не думалі, што гэта настолькі складана…

Кітахара, які таксама пачуваўся разгублена, раптам пачуў званок. Аказалася, беларускія чыноўнікі далі новыя ўмовы:“Падайце медыцынскую даведку і яшчэ адзін дакумент, які пацвярджае, ці можа нявеста спяваць — ‘歌えるのかテスト’”.

— Тэст на спевы? — у шоку перапытаў Кітахара.

Высветлілася, што гэта такая старадаўняя традыцыя, калі нявеста павінна даказаць, што яна здольная весці гаспадарку, дапамагаць у полі і спяваць народныя песні — усё разам (тры складнікі ў адным). Ясна было, што гэта напалову жарт, але фармальна такі “дакумент” быццам патрэбны.

Пятая глава: Калектыўны мозгавы штурмТакім чынам, Кітахара з парай селі думаць, як выканаць гэтыя “жартоўна-сур’ёзныя” патрабаванні. І тут да Кітахары дайшло:

— А што, калі выкарыстоўваць японскую традыцыю караоке ў якасці доказу “здатнасці спяваць”?

Анастасія адразу загарэлася ідэяй:

— Вось гэта крута! Я люблю караоке!

Тады яны вырашылі скласці цэлы план:

• Медыцынскую даведку можна аформіць у звычайнай бальніцы.

• “Бульбяны сертыфікат” атрымаць дыстанцыйна: папрасіць бацьку Анастасіі паказаць поле па відэасувязі, каб старшыня (ці “соўп”) паставіў пячатку;

• Запісаць Анастасію, якая спявае (караоке ў стылі беларускіх народных песень?), і далучыць гэта як доказ.

Гэта быў амаль дэтэктыўны план, і незразумела было, ці калі-небудзь нехта рабіў нешта падобнае.

ШOSTая глава: Супрацьстаянне з амбасадай і феерычны фіналНарэшце надышоў дзень, калі трэба было ісці з усімі гэтымі “зборамі” ў амбасаду Беларусі ў Японіі. Супрацоўнікі амбасады спачатку глядзелі на “DVD з караоке”, “відэа бульбянога поля”, “медыцынскую даведку”, “самаробнае пасведчанне аб здачы тэсту на спевы” — і выглядвалі вельмі недаверліва.

Але тут жа Анастасія пачала спяваць беларускую народную песню пад музыку з караоке — і супрацоўнікі амбасады не стрымаліся, каб не засмяяцца:

— Божа мой, гэта ж выдатна… У нейкім сэнсе вы сапраўды ўсё пацвердзілі!

Да таго ж, яны, відаць, былі не супраць лёгкіх жартаў. У выніку:

— Што ж, калі ўсё так сур’ёзна, давайце паспрабуем аформіць дакументы…

Такім чынам, стварыўся дзівосны камплект для “шматнацыянальнай шлюбнай заяўкі”: бульба + караоке + медыцынская даведка + сертыфікат на спевы. Цяпер заставалася толькі, каб гарадская мэрыя Японіі таксама пагадзілася з гэтым.

Эпілог: Вяселле з усмешкаміПраз некалькі тыдняў усе працэдуры былі паспяхова завершаны, і шлюб паміж беларускай дзяўчынай і японскім хлопцам быў афіцыйна зарэгістраваны. На іхнім вяселлі з’явіліся балоны ў форме бульбы, упрыгожванні ў колерах сцяга Беларусі, а таксама арганізавалі маштабны конкурс па караоке.

Кітахара, здавалася, нарэшце ўздыхнуў з палёгкай, як раптам заўважыў, што яго пераапранулі ў касцюм бульбы.

— Вітаю ўсіх, я Кітахара, адміністрацыйны юрыст… Але чаму я апрануты бульбай?..

Зала сустрэла яго гучным смехам.Пад канец урачыстасці маладыя — 小山 і Анастасія — дружна пакланіліся і падымалі сцягі Японіі і Беларусі. Госці, супрацоўнікі амбасады — усе глядзелі на іх з усмешкамі, нібыта сімвалізуючы сяброўства дзвюх краін і шчаслівы фінал гэтай “вайны з дакументамі”.

Так яны пераадолелі адрозненні мовы, прававой сістэмы і культурных традыцый — і, хутчэй за ўсё, будуць жыць доўга і шчасліва.І хтосьці можа сказаць, што за гэтым шчасцем стаялі адзін адміністрацыйны юрыст і… бульба(?), якія злучылі дзве далёкія краіны і два сэрцы.

Канец.